«Σύνδεση Πανεπιστημίου - Αγοράς. Μύθος, Πραγματικότητα ή Αναγκαιότητα; Αλήθειες και Προκλήσεις στη Σημερινή Εποχή»

Φίλοι και φίλες, αγαπητοί προσκεκλημένοι,

Μετά τη χθεσινή μου ομιλία στην ημερίδα του ΔΑΣΤΑ στο ΤΕΙ, ομολογώ πως προσωπικά δεν μπορώ να διαχωρίσω και να διαφοροποιήσω τον τρόπο, τη στάση και τη θέση ενός επαγγελματία πάνω στο ζήτημα αυτό.

(δηλαδή της Σύνδεσης του Πανεπιστημιακής κοινότητας με την επιχειρηματική και κατ’ επέκταση με την αγορά)

Η σημερινή εκδήλωση και η δυνατότητα που μου δίνεται για μια ακόμη φορά να τοποθετηθώ, αποτελεί για μένα προσωπικά αλλά και για το σύνολο της επιχειρηματικής κοινότητας την οποία και εκπροσωπώ ως πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Κοζάνης, ιδιαίτερη χαρά και τιμή.

Είναι γεγονός ότι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η  Σύνδεση Πανεπιστημίου – Αγοράς φαντάζει ως μια από τις λύσεις, ως μια από τις ελάχιστες διεξόδους για τη φυγή προς τα εμπρός της τοπικής αλλά και ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

Αποτελεί μια ξεκάθαρη αναγκαιότητα για όλους μας, και ταυτόχρονα μια αφορμή για αυτοκριτική καθώς τόσο η Πανεπιστημιακή όσο και η Επιχειρηματική κοινότητα δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να «συναντηθούν» και να προσαρμοστούν στις σύγχρονες απαιτήσεις, δίνοντας διαστάσεις μύθου στην έννοια της Σύνδεσης Πανεπιστημίου – Αγοράς ή στην καλύτερη περίπτωση την αίσθηση μιας αποσπασματικής,- ενίοτε τυχαίας,- και σίγουρα ημιτελούς πραγματικότητας.

Είναι εξίσου αλήθεια ότι μέχρι τώρα αποτύχαμε καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων στην κρίσιμη και παραγωγική ηλικία μεταξύ 25 και 40, οριακά και μέχρι 45 ετών, αντί να συμμετέχει, να εργάζεται και να δημιουργεί,  παραμένει στο περιθώριο, οδηγούμενη στη φυγή από τη χώρα. Αυτό που κυριαρχεί είναι ο φόβος, η αγανάκτηση, ο θυμός και η ανασφάλεια, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει ο κοινωνικός ιστός και η κοινωνική συνοχή που αντανακλώνται στην έλλειψη ισορροπίας και ψυχικής υγείας, καθώς διαταράσσεται  η αρμονία και η συνύπαρξη εννοιών όπως εργασία, οικογένεια, κοινωνική ζωή.

Τα αίτια είναι γνωστά, αλλά θεωρώ πως μια έστω και πρόχειρη αναφορά θα  βοηθήσει να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος, έστω και αν πολλοί από εμάς ενοχληθούμε ή έρθουμε αντιμέτωποι με τον καθρέφτη μας:

·        κατασπατάληση πόρων και κάθε λογής κονδυλίων

·        προσωπικές στρατηγικές στο όνομα της εκπαίδευσης & της επιχειρηματικότητας,

·        ανύπαρκτη ή σε τελείως εμβρυακή κατάσταση ερευνητική δραστηριότητα,

·        απουσία ρόλων, κανόνων και συνεργατικού πνεύματος,

·        πολυκερματισμός φορέων και υπευθύνων, πληθώρα δομών με αμέτρητες επικαλύψεις σε επίπεδο αρμοδιοτήτων

·        καχυποψία ταμπού και προκαταλήψεις ένθεν κακείθεν ( η «elite» και η «snob» ή η αφ υψηλού πανεπιστημιακή κοινότητα από τη μία και οι  «αγράμματοι», «πλούσιοι» και «αχόρταγοι» επιχειρηματίες από την άλλη )

Ναι φίλοι μου,      όλα τα παραπάνω - άλλα σε μικρότερο και άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό - αποτέλεσαν και αποτελούν παθογένειες και αλήθειες  που πρέπει να ειπωθούν. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε και να διορθώσουμε τις μέχρι τώρα παθογένειες.

Στο δια ταύτα όμως…  και επειδή το σήμερα δεν μπορεί να περιμένει άλλο, ούτε να αντέξει ένα καινούριο πείραμα, πόσο μάλλον μια νέα αποτυχία, οφείλουμε τόσο η επιχειρηματική όσο και η πανεπιστημιακή κοινότητα να συγκλίνουμε, συνδέοντας δυναμικά και πειστικά την παραγωγική διαδικασία με τις σπουδές & τους επιχειρηματίες με τα τριτοβάθμια Ιδρύματα  προς όφελος της τοπικής μας κοινωνίας και όχι μόνο.

Και για να είμαστε ειλικρινείς η διεργασία αυτή υπήρξε και θα υπάρχει καθώς πάντοτε η επιχειρηματικότητα γεννούσε και θα γεννά ανάγκες και πάντοτε τα πανεπιστήμια μέσω των σπουδών έδιναν και θα δίνουν λύσεις.

Αυτό που εξέλειπε και εκλείπει ακόμα και σήμερα είναι η διαμόρφωση ενός αμοιβαίου κλίματος εμπιστοσύνης. Αυτό που λείπει είναι η «πίστη».

Και για να χτιστεί και να «εγκατασταθεί» αυτό το αίσθημα σιγουριάς και σταθερότητας χρειάζεται αμοιβαίες υποχωρήσεις και μια δυναμική και δημιουργική αμφίδρομη σχέση.

Μια σχέση που θα οδηγεί τον επιχειρηματία αυτόματα , σχεδόν μηχανικά να αναζητεί και να απευθύνεται στα τριτοβάθμια ιδρύματα αναζητώντας τόσο καινοτόμες ιδέες όσο και εξειδικευμένα, καταρτισμένα και δυναμικά στελέχη που είναι απαραίτητα, στις ιδιαίτερες σημερινές συνθήκες που χαρακτηρίζονται από οξύτατο ανταγωνισμό και υψηλότατες απαιτήσεις.

Μια σχέση που θα οδηγεί τα πανεπιστήμια και τους πανεπιστημιακούς να αναζητούν και να αφουγκράζονται τους επιχειρηματίες για να γεννούν ιδέες νέες και ευφυής, προσαρμοσμένες στις ανάγκες της αγοράς.

Σε προσωπικό επίπεδο ως επαγγελματίας αγαπώ τη δουλειά μου, αγωνίζομαι και υπάρχω μέσα από αυτήν κερδίζοντας πολύτιμες εμπειρίες και συναισθήματα που μόνο η πραγματική οικονομία μπορεί να προσφέρει. Και δε μπορώ να μην αναφερθώ στο σημείο αυτό στην προσωπική ολοκλήρωση αλλά και στο αίσθημα προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο που βιώνει κάθε επιχειρηματίας μέσα από την καθημερινή του δραστηριότητα. Πόσο μάλλον σήμερα που με προσωπικό και κοινωνικό κόστος κρατάμε ζωντανές τις επιχειρήσεις μας βοηθώντας τις δικές μας, αλλά και  τις οικογένειες των εργαζομένων, προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο.

Ως πρόεδρος του ΕΒΕ Κοζάνης θεωρώ ότι ο Επιμελητηριακός Θεσμός σηματοδοτεί τη σημαντικότερη και την αντιπροσωπευτικότερη έκφραση της επιχειρηματικότητας. Διαχρονικά αποτέλεσε και αποτελεί την κιβωτό του «επιχειρείν».

Το Επιμελητήριο Κοζάνης  ιδρύθηκε στις  18/11/1918 αποτελώντας  διαχρονικά την θεσμική έκφραση κάθε επαγγελματία, κάθε μικρομεσαίας επιχείρησης και αριθμεί σήμερα 12.000 ενεργές επιχειρήσεις που είναι κατανεμημένες στα τέσσερα (4) τμήματα αυτού, ήτοι:

1)Τμήμα Γουνοποιών

2)Τμήμα Εμπορίου

3)Τμήμα Μεταποίησης

4)Τμήμα Υπηρεσιών

Αυτό που έλειπε και εκλείπει μέχρι σήμερα είναι η οργανωμένη καταγραφή στατιστικών στοιχείων αναφορικά με τις ανάγκες των επιχειρήσεων σε ανθρώπινο δυναμικό και η αξιολόγηση σχετικά με το βαθμό επιτυχίας και τη χρησιμότητα της πρακτικής άσκησης τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους επιχειρηματίες.

Προσωπικά θα σας πρότεινα να απεμπλακείτε μια και καλή από το όνειρο του Δημοσίου και να στραφείτε στην επιχειρηματικότητα συνδυάζοντας ταυτόχρονα τις πανεπιστημιακές σας γνώσεις και τις δεξιότητες στον πραγματικό στίβο, που δεν είναι άλλος από τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής οικονομίας τη μικρομεσαία επιχείρηση αυτή που και πάλι στα δύσκολα καλείται να αναλάβει την έξοδο της χώρας από την κρίση. Εμείς οφείλουμε να σας δώσουμε την ευκαιρία και να σας αξιοποιήσουμε κυρίως σε θέματα νέων εξελίξεων και νέων τεχνολογιών με έμφαση στην αύξηση της εξωστρέφειας.

Ως νέα Διοίκηση του Επιμελητηρίου εργαζόμαστε και θα εργαστούμε στην κατεύθυνση της σταθερής και ουσιαστικής συνεργασίας με τη Δομή Απασχόλησης και Σταδιοδρομίας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.

Πιο συγκεκριμένα και για την ενδυνάμωση της προσπάθειας αυτής προτείνουμε:

1.      Δυνατότητα συνεργασίας της Δομής του ΔΑΣΤΑ  με το Επιμελητήριο και τα μέλη του προς εξυπηρέτηση κοινών επιδιώξεων και δράσεων, ύστερα από συνεννόηση και από κοινού αποδοχή δράσεων & ενεργειών

2.      Από κοινού εκπόνηση έρευνας διάγνωσης των αναγκών των επιχειρήσεων ανά τομέα δραστηριότητας

3.      Ευαισθητοποίηση και πληροφόρηση όλων των μελών μας για τη χρήση και την αξιοποίηση όλων των εργαλείων και των δυνατοτήτων της δομής του ΔΑΣΤΑ

4.      Συνδιοργάνωση κοινών δράσεων και πρωτοβουλιών όπως η σημερινή σε εξειδικευμένα θεματικά πεδία

5.      Ημερίδες οι οποίες να αναδεικνύουν  τους κινδύνους και τις ευκαιρίες της επιχειρηματικότητας

Με τις προτάσεις αυτές και την πρώτη αυτή προσέγγιση, θα κλείσω την τοποθέτηση μου επισημαίνοντας για ακόμα μια φορά την ανάγκη συνάντησης της πείρας με την γνώση, της θεωρίας με την πράξη στη βάση μιας σταθερής και αμφίδρομης σχέσης μεταξύ επιμελητηρίων και τριτοβάθμιων ιδρυμάτων για το καλό όλων μας.

Σας ευχαριστώ.